Seven

~ważna notka pod rozdziałem~

kilka dni później...

Po tygodniu spędzonym w domu Liama, szczerze muszę przyznać, że zaczęłam się przyzwyczajać do  jego obecności. Do tego jak mnie dotyka, jak pachnie i do tych jego pięknych, brązowych oczu. To zupełny absurd, bo znamy się...miesiąc? Myślę, że nawet nie cały; Leżeliśmy na kanapie w moim domu, a jego długie palce bawiły się moimi włosami. Uśmiechnęłam gdy zauważyłam, że patrzy mi w oczy. Oblizał usta. Pociągnęłam go za włosy, nachylając jego głowę, by zetknąć się z jego ustami. Liam pogłębił pocałunek. Podniosłam się powoli i owinęłam swoje nogi wokół jego talii.

Myślę, że doszłoby do czegoś poważniejszego, gdyby nie dzwonek do drzwi. Odsunęłam się niechętnie od Liama i skierowałam się w stronę wejścia. Otworzyłam i ujrzałam przed sobą dwóch policjantów. Jeden był wysokim, dobrze zbudowanym blondynem, a drugi trochę grubszy, a jego głowę zdobiły rude włosy.

-Eee...Dzień dobry, o co chodzi?-próbowałam ukryć moje zdezorientowanie.

-Mamy nakaz aresztowania Liama Payne'a za poważne uszkodzenie ciała pana Thomsona Greya.

-To musi być jakaś pomyłka.

W tym momencie za mną stanął Liam.

-Kto to?-gdy zdał sobie sprawę kto przed nim stoi, jego mięśnie od razu się napięły.

-Liam Payne?

-To ja.

-Zostajesz aresztowany za pobicie.

Spojrzałam na chłopaka. Mimo jego zaciśniętej szczęki i ciemnych oczu udawał spokojnego. Odwrócił się jakby nigdy nic i pozwolił sobie założyć kajdanki.

-Gdzie go wieziecie?-wsunęłam na nogi buty i sięgnęłam po klucze od domu.

-Do aresztu-odpowiedział blondyn.

-Nie musi pani jechać, bo i tak nie będzie mogła pani wejść-odpowiedział niczym niewzruszony drugi.

-Myślę, że sama zadecyduję czy pojadę-widziałam kątem oka jak Liam się uśmiecha.

Rudy policjant zdziwiony moim ostrym tonem pozwolił mi w końcu wyjść z mieszkania.

-Ronnie, nie jedź. Poradzę sobie.

-Ale ja chcę.

-Nie jedź to niczego nie rozwiąże.

-Idziemy-szturchnął go grubszy policjant. Myślę, że gdyby grali w dobrego i złego policjanta, on będzie tym złym. Sięgnęłam po kurtkę, zamknęłam drzwi i poszłam za policjantami. 

-Mogę adres?

Blondyn westchnąl powiedział mi jak dojechać do aresztu.

~

Siedziałam w poczekalni postukując nogą. Sekretarka uczesana w koka spiętego tak mocno, że dziwne że jej nie urwał tych włosów patrzyła na mnie jakbym była diabłem. Siedziałam tam ponad 2 godziny i nic nie wiem. Nie moja wina, że ma taką pracę a nie inną. Westchnęłam i wstałam. Próbowałam wymusić swoją uprzejmość, choć wiem, że nie mam na co liczyć z drugiej strony.

-Przepraszam, czy mogłaby mi pani powiedzieć, co dzieję się z Liamem Paynem?

-Nie.

Tak sobie pogrywasz?

-Dlaczego?

-A pani kimś z rodziny?

-Tak-odpowiedziałam może zbyt szybko.

Kobieta westchnęła głęboko i sięgnęła po telefon.

-Payne... Tak?... Yhmm... Yhmm..Ok.

-Właśnie kończą go przesłuchiwać. Musi pani porozmawiać z policjantem prowadzącym.

-A kto to?

W tym momencie zauważyłam Liama i dwóch znanych mi już policjantów.

-To ten rudy-powiedziała i wróciła do swoich wcześniejszych czynności.

Świetnie. Coś mi się zdaję, że łatwo nie pójdzie.

Podeszłam do nich i od razu poczułam na sobie piorunujący mnie wzrok Liama.

-Mówiłem, żebyś nie przychodziła.

-A ja mówiłam, że sama o tym zadecyduję.

-Payne, żadnych rozmów, Anderson zabierz go do celi-odzywa się prowadzący policjant.

Blondyn skinął głową i zabrał Liama ze sobą.

Podeszłam niepewnie do policjanta, gdy skończył rozmawiać przez telefon.

-Przepraszam...

-Nie-odpowiedział.

-Ale pan nawet nie wie...

-Nie możesz z nim porozmawiać, siedzi w areszcie.

-Ale...

-Wiem, że nie jesteś z rodziny. Robyn możesz oszukać, ale nie mnie. Znam takich jak on. Lepiej trzymaj się od niego z daleka.

Odszedł. Nie, nie mam zamiaru zostawić go w spokoju, dopóki mi nie pozwoli.

-Niech pan pozwoli, że sama będę decydować z kim się spotykam, a i pozory mylą To dobry chłopak, a Grey to dupek. To przez niego to całe gówno. To przeze mnie.

Cały czas stał do mnie plecami. Westchnął.

-Masz 10 minut, a potem wypad-pociągnął łyk kawy i odszedł.

Szybko popędziłam w stronę, w którą wyszli.

Wpadłam po drodze na policjanta.

-Przepraszam, gdzie jest Liam Payne?

-2 cela na lewo.

Szłam przed siebie i zauważyłam go, gdy tylko weszłam do pokoju.

Celnik zatrzymał mnie, jednak.

-Nazwisko.

-Miller.

-Masz 10 minut.

-Tak, wiem.

Weszłam do celi i usiadłam na krześle naprzeciwko Liama.

-Mówiłem, żebyś nie przychodziła.

-Przyszłam, nie cieszysz się?

Westchnął.

-Ronnie, oczywiście, że się cieszę, ale wolałbym, żebyś mnie tutaj nie widziała.

-Słuchaj, moja mama zna bardzo dobrego adwokata...

-Nie, przestań...Mówiłem sam sobie poradzę.

-Oh, kurwa no nie denerwuj mnie. Siedzisz tu i co masz niby zamiar zrobić? Powiedzieć, że to nie ty? Bo znając ludzi w tej branży wszyscy oceniają po pozorach.

-Sugerujesz, że wywołuje złe pozory?

-Eh, nie o to mi chodzi... Kurde, Liam. Martwię się o ciebie. Pozwól choć raz sobie pomóc.

Popatrzyłam w jego oczy i wiedziałam, że się zastanawia. 

-Mają mi wtoczyć rozprawę 30 kwietnia.

Kiwnęłam głową i poczułam pojedynczą łzę. Liam widząc to otarł ją i objął moją twarz swoimi dłońmi. 

-Nie martw się o mnie. To nie mój pierwszy raz. Wszystko będzie dobrze.

Poczułam w moich oczach kolejną falę łez, jednak przygryzłam policzki od środka, żeby je powstrzymać.

Przybliżył swoją twarz do mojej i styka nasze usta.

-10 minut minęło-słyszę.

-Ronnie?

-Tak?

-Nie przychodź na rozprawę, proszę.

-Co?

-10 minut!

-Nie przychodź.

Celnik wchodzi i wyciąga mnie prawie siłą, gdyż z szoku nie mogłam się poruszyć.

O CO MU CHODZI?

~~

Okej, na początku wielkie PRZEPRASZAM, ale to przez problemy techniczne @Jus_Luv_Game7 :(

Do tego doszła szkoła... I skończyło się, że to ja piszę. Ósemka powinna się pojawić jutro lub pojutrze :)

Oczywiście, jeśli będą chętni.

Jeszcze raz przepraszamy z całego serca i obiecujemy poprawę!

Jeśli chcecie być informowani zostawcie swojego twittera pod postem :) x

Kochamy was! xx
K & F
@damehazza i @Jus_luv_game7